Napolyon'un ordusu Rusya'yı işgal ederken aslında bir zafere yürümüyordu. Rus askerleri Sibirya'ya doğru geri çekilirken uçsuz bucaksız bozkırları düşmana değil aslında acımasız kışa terk etmekte idiler. Bir yandan da buğday tarlalarını yakmakta ve köylerdeki yiyecek stoklarını da beraberlerinde götürmekteydiler. Fransız ordusu açlığa ve dondurucu soğuğa yani ölüme yürüyordu. Asker, yıllarca süren savaşlardan yorgun, aç, iliklerine işleyen soğuktan hastaydı. Zafer sarhoşluğu içindeki Napolyon yüksek bir yere çıkarak askerlere seslenmek istedi. Amacı moral vermekti. - Dayanın zafer yakın, siz daha soğuk günlerde de savaştınız... Asker başı önünde sessiz Napolyon'u dinlemekteydi. Napolyon bir an sustuğunda bir onbaşı şöyle bağırıverdi. - General, eldivensiz konuşalım. Napolyon ellerine baktı... Ellerinde içi kaşmir yün ile örülmüş kürk eldivenler vardı. Askerlerine baktı hepsi patlamış postallarla, dondurucu soğukta, hiç birini yeterince korumayan yırtık pırtık elbiseler içinde mosmordular. Tarih der ki Napolyon akıllı adamdı. Utanmış susmuştu. Bir lider; arada sırada birileri eldivensiz konuşursa susturmayıp susup katlanıp dinlemelidir. ----------------- Deprem bölgesine içi fırın gibi sıcak zırhlı araçlarla gelen, dışarı çıktığında kaşmir kaban, yün atkılar soğuk geçirmez botlarla dolaşanlar soğuktan donarak ölenleri, bu soğukta göçük altında kalanların çektiği acıyı, bu soğukta kurtarma faaliyetine katılanları anlaması mümkün değildir